"در سلوکی بی‌پایانم؛
در گذرگاه‌های «شدن» و در تکرارِ این رفتن.
به چشمانت می‌نگرم و آیینه‌ای می‌یابم؛
آیینه‌ای که در آن، جز تصویرِ خویشتن نمی‌بینم.
اینک، در پیِ تو، به مکاشفۀ خویش رسیده‌ام.
می‌خواهم طنینِ حضورت را در سکوتِ درونم بشنوم
و جهان را با حواسِ تو در خود زندگی کنم.

می‌خواهم «ما» را به تماشا بنشینم؛
تو حل‌شده در من، من جاری در تو.
تا یکدیگر را در تمامیتی بی‌نقص شهود کنیم؛
در عشق، در نور، در آن گوهرِ یگانه‌ای که «هستیم».

آری، آغوش می‌گشایم بر تمام ورطه‌ها و مغاک‌ها؛
چرا که تنها با پذیرشِ عمق است که به بلندایِ «بودن» دست می‌یابیم.

بیا به ژرفای این اقیانوسِ مشترک سفر کنیم و
چراغِ عشقمان را در این بیکرانگی، روشن نگاه داریم
. مگر این همان عطشِ ازلی نیست که از ریشه‌های روحمان سر برمی‌آورد؟
همان تمنای دیرین برای «دیده شدن» در نگاهی که ما را می‌فهمد؟

و این همان کوریِ شگفت‌انگیز است:
ما خود را در دیگری بازمی‌یابیم، زیرا از زیباییِ خویش غافلیم.
از نورِ درونمان نابینا،
به روشنایِ دیگری پناه می‌بریم تا مگر انعکاسِ خود را در آن بیابیم.
اما سرانجام، در تقدسِ یک لمس،
در نرمیِ یک بوسه که چون نسیمی از ابدیت می‌وزد،
تمامِ این جستجوهای پراکنده، در رودخانۀ عظیمِ «یگانگی» به هم می‌پیوندند"